Μια νέα φάση έχει αρχίσει στο προσφυγικό εδώ και περίπου τρία χρόνια, καθώς χώρες της Ευρώπης, όπως η Δανία, η Ολλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο, έχουν ξεκινήσει να εξετάζουν σχέδια που εμπλέκουν τρίτες χώρες, όπως η Ρουάντα, στη διαδικασία ασύλου. Αυτό το μοντέλο, κατά την πρώτη του εμφάνιση στην Ευρώπη, θεωρήθηκε μια ακραία μεταναστευτική πολιτική με αμφίβολη εφαρμογή εντός της ΕΕ. Ανθρωπιστικές οργανώσεις και διεθνείς φορείς αντέτειναν τις ανησυχίες τους σχετικά με τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου που προκαλεί μια τέτοια στροφή.
Η αντιμετώπιση της μετανάστευσης στην Ευρώπη φέρει πλέον τη σφραγίδα της γρήγορης διαλογής προσφύγων και μεταναστών στα σύνορα, αλλά αυτή η στάση δεν έρχεται χωρίς ανθρωπιστικούς κινδύνους, που επηρεάζουν τη νέα Συμφωνία της ΕΕ. Οι πρόσφατες αποφάσεις, όπως αυτές της Γερμανίας για αυστηρότερους ελέγχους στα σύνορά της, φαίνεται να συνδέονται περισσότερο με την επιθυμία της να αποστασιοποιηθεί από μια κοινή ευρωπαϊκή προσέγγιση για το μεταναστευτικό, παρά με την ίδια την πολιτική κατεύθυνση της χώρας.
Η αύξηση των πιέσεων από τις ακροδεξιές δυνάμεις και οι ιδεολογικές προσεγγίσεις των κυβερνήσεων έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα όπου η στήριξη στη μετανάστευση είναι περιορισμένη. Οι συζητήσεις σχετικά με την ένταξη έχουν συρρικνωθεί και η ανησυχία για την αλληλεπίδραση διαφορετικών ταυτοτήτων στις τοπικές κοινωνίες αναδεικνύει τις προκλήσεις που έρχονται στην επιφάνεια. Τι συμβαίνει, λοιπόν, όταν οι διαφορετικές ταυτότητες συναντώνται; Ποιες είναι οι βασικές προϋποθέσεις ώστε οι φόβοι και οι ανησυχίες γύρω από τη μετανάστευση να επεξεργαστούν με τρόπο που προάγει την ευημερία της κοινότητας;
Ο καθηγητής Κοινωνικής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Νότιγχαμ, Κλίφορντ Στίβενσον, σε πρόσφατη διάλεξή του, τόνισε ότι οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ γηγενών και μεταναστευτικών πληθυσμών είναι κρίσιμες. Εστιάζοντας σε περιπτώσεις όπως το Μπέλφαστ, όπου προτεστάντες και καθολικοί καλούνται να συμβιώσουν με πρόσφυγες και μετανάστες, υπογράμμισε ότι αυτή η προσπάθεια μπορεί να ενισχύσει τη συλλογική ανθεκτικότητα της κοινότητας, αλλά και να δημιουργήσει συγκρούσεις.
Αξιοσημείωτο είναι ότι οι προκαταλήψεις που σχετίζονται με τη μετανάστευση δεν προέρχονται πάντα από ιδεολογικά δομημένο ρατσισμό. Συχνά, η αρνητικότητα προκύπτει από δυσφορία, αμηχανία και άγχη που συνδέονται με τις ραγδαίες αλλαγές του κόσμου γύρω τους, οι οποίες ενδέχεται να μην ευθυγραμμίζονται με τις γνωστές και οικείες ταυτότητές τους.
Η έρευνα του Καθηγητή Στίβενσον αναδεικνύει ότι η ένταξη και η ενσωμάτωση δεν είναι απλώς ευχολόγια, αλλά απαιτούν σοβαρή μελέτη των κοινοτήτων και κατανόηση των προκλήσεων που αντιμετωπίζουν. Είναι αναγκαίες πολιτικές που θα διευκολύνουν αυτές τις κοινωνικές αλλαγές και μεταβάσεις.
Η διαχείριση των διαφορών και η συνύπαρξη δεν αφορούν απλώς τη διαχείριση των τειχών, αλλά την υιοθέτηση μιας προοπτικής που αναγνωρίζει τις αξίες και τις ανάγκες όλων των μελών της κοινότητας. Αλλιώς, μέχρι να εγκαταλείψουν οι άνθρωποι τις παλιές τους βεβαιότητες, μπορεί να οδηγηθούν σε μια ανεπιθύμητη απομάκρυνση από τον κόσμο γύρω τους.
Πηγή: ethnos.gr
