Ένα ελαττωματικό γονίδιο, που εντοπίζεται στο DNA πολλών, αποκάλυψε η πτώση της κυρίας Μαρινέλλας. Αυτή η στιγμή, υπό την σκιά του Ιερού Βράχου της Ακρόπολης, έφερε στο προσκήνιο το παράδοξο πάθος πολλών να γίνουν μάρτυρες αρνητικών γεγονότων. Η εικόνα ενός ανθρώπου που επί χρόνια κατέχει μια prominent θέση στον καλλιτεχνικό χώρο, να συντρίβεται από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο, προκαλεί ηδονή σε ορισμένους. Είναι θλιβερό, αλλά αυτό το γονίδιο φαίνεται να ελέγχει τη συμπεριφορά όσων απολαμβάνουν την πτώση άλλων.
Στις μέρες μας, η δημόσια κατάρρευση μιας εμβληματικής φιγούρας όπως η Μαρινέλλα, δεν είναι κάτι που βλέπεις καθημερινά. Ορισμένοι δεν δίστασαν να εκφράσουν τις αχρείαστες απόψεις τους για την εμφάνιση της στην ηλικία των 86, αναρωτώμενοι γιατί συνέχισε να εμφανίζεται στο Ηρώδειο. Αυτού του είδους η κριτική φανερώνει μια κοινωνία που σνομπάρει τη δημιουργικότητα και τη ζωντάνια ανθρώπων αυτής της ηλικίας, υποτιμώντας τους καλλιτέχνες και την αξία τους.
Πριν από 24 χρόνια, η εφημερίδα ΕΘΝΟΣ είχε δημοσιεύσει σε δισέλιδο το δραματικό τέλος της Ζωής, αφήνοντας τους αναγνώστες να απολαύσουν την τραγωδία από τον καναπέ τους. Σήμερα, το ίδιο είδος δημοσιότητας επαναλαμβάνεται, αλλά δίπλα στη Μαρινέλλα βρίσκονται και οι εκατοντάδες χιλιάδες «πεσμένοι» αυτού του τόπου. Έτσι, οι θεατές της καθημερινότητας ξαφνικά ευαισθητοποιήθηκαν και άρχισαν να συμμετέχουν σε αυτήν την δραματική αλληγορία.
Η πτώση της Μαρινέλλας φέρνει στο φως τα όρια που οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να παραβιάσουν για να νιώσουν ότι συμμετέχουν σε κάτι σημαντικό. Αυτοί που σέρνονται στα κοινωνικά δίκτυα αναζητούν επιβεβαίωση και κάποιο είδος επικύρωσης της δικής τους ύπαρξης μέσα από τις «πεσίματα» άλλων. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι σκληρή: διαπιστώνουν ότι συναισθηματικά κενά παραμένουν, ούτε καν η αναβίωση μιας πληγής δεν αρκεί.
Η ηδονή της θέασης της πτώσης αντικατοπτρίζει την εσωτερική τους διάλυση και τα κενά που αφήνει η απώλεια προσώπων που έχουν σημαδέψει τη ζωή τους. Ειδικότερα, η φύση απεχθάνεται το κενό, αλλά στο τέλος, αυτό παραμένει. Ενθερμοι και κούφιοι άνθρωποι ενισχύουν αυτό το κενό, και οι σκιές του παρελθόντος συνεχίζουν να κυριαρχούν στη ζωή τους. Στο τέλος, παραμένει το ερώτημα: ποιον ουρανό να αναζητήσουν, όταν οι δρόμοι έχουν κλείσει;
Πηγή: ethnos.gr
