«Γράφω για μια γενιά μορφωμένων νέων που δεν πολυπηγαίνει στο θέατρο» δήλωνε το 2003 ο Ιβάν Βιριπάγιεφ, κορυφαίος εκπρόσωπος της Νέας Ρωσικής δραματουργίας, ο οποίος πλέον είναι πολιτογραφημένος Πολωνός και επικηρυγμένος από το ρωσικό καθεστώς. Ο Βιριπάγιεφ, την εποχή που έγραφε το «Οξυγόνο», εξέφραζε την ανησυχία του για τη θέση του θεάτρου απέναντι στον κόσμο, εστιάζοντας σε ένα θέατρο που εγείρει ερωτήματα και προάγει την πνευματική ανάπτυξη μέσω της τέχνης.
Το «Οξυγόνο» (2002) αποτελεί το έργο-μανιφέστο μιας γενιάς και έχει γραφτεί ως θεατρική πρόζα από δύο πρόσωπα – ένα κορίτσι και ένα αγόρι με το ίδιο όνομα. Η παράσταση, που παρουσιάζεται σε δέκα κεφάλαια σαν μια νέα Καινή Διαθήκη, ξεκινά με το αντίθετο του «Ου φονεύσεις» και καταλήγει σε μια βιβλική Αποκάλυψη. Στο επίκεντρο βρίσκεται το ερώτημα «τι είναι για σένα οξυγόνο;», αναδεικνύοντας τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι νέοι.
Είκοσι χρόνια αργότερα, ο σκηνοθέτης Γιώργος Κουτλής αναδημιουργεί το έργο στο σήμερα, μεταμορφώνοντας την Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε «αρένα» ενός rave party, με τους DJs Reign of Time στα decks και έναν νεανικό θίασο που επιδιώκει να αντανακλά τις ανησυχίες και τους πόθους της γενιάς τους. Οι δημιουργοί αυτοί, μέσω ενός βλάσφημου ποίηματος, αναζητούν το αντίδοτο στην ψυχοπολιτική ασφυξία της εποχής.
Ο Κουτλής σχολιάζει ότι η παράσταση ενσωματώνει έναν αδιάκοπο βακχικό ρυθμό, με πλάσματα που δονούνται στη μουσική, αναζητώντας χαμένη πνευματικότητα. Υπογραμμίζει τη σημασία της μουσικής ως μέσου επικοινωνίας με το κοινό, ενώ οι ηθοποιοί αφηγούνται την ιστορία του Σάσα και της Σάσα, αποκαλύπτοντας την ανθρώπινη φύση με τις αγωνίες και την ομορφιά της.
Με φόντο την αναζήτηση του «οξυγόνου», οι ηθοποιοί προσπαθούν να απαντήσουν σε ένα ζωτικής σημασίας αναπάντητο ερώτημα: “Τι είναι για σένα Οξυγόνο;”. Το έργο ανατρέπει τις παραδοχές περί θεατρικής φόρμας για να μιλήσει για αυτά που μας στερούν την ανάσα. Στο κείμενο, αναφέρεται: «Μπας και νιώσεις τίποτα, θα σου πω την αλήθεια».
Πηγή: ethnos.gr
