Σε μια κοινωνία που έχει αποπροσανατολιστεί από τις συνέπειες της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, το σχόλιο του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στη Γ.Σ. του ΟΗΕ, σύμφωνα με το οποίο «το παγκόσμιο συμφέρον διαπερνά το μεμονωμένο συμφέρον των κρατών», μπορεί να φαντάζει παράδοξο. Παράλληλα, η βράβευσή του από τον A. Μπουρλά στη Νέα Υόρκη με το βραβείο «Global citizen 2024» προστίθεται στη συζήτηση περί της στάσης του απέναντι στα διεθνή ζητήματα και τις πολιτικές προτεραιότητες της κυβέρνησής του.
Όπως αποδεικνύεται, η έννοια που χρησιμοποιεί ο πρωθυπουργός προσεγγίζει το «παγκόσμιο συμφέρον» ως πολιτική έννοια και όχι ως μια ευρύτερη ηθική αντίληψη. Στην πραγματικότητα, τα κράτη που δρουν στη διεθνή σκηνή έχουν συχνά διαφορετικά και εναντιώμενα συμφέροντα, κάτι που η Ιστορία καταδεικνύει με τον πιο καθαρό τρόπο. Εδώ εγείρονται σοβαρά ερωτήματα σχετικά με το πώς μπορεί να υπάρξει σύγκλιση εθνικών συμφερόντων για τη διαμόρφωση ενός ενιαίου παγκόσμιου. Υπάρχει η πιθανότητα να υπάρχει η αναγκαία πολιτική και οργανωτική δομή που θα διευκόλυνε την αποδοχή ενός τέτοιου μοντέλου;
Η διακυβέρνηση σε υπερεθνικό επίπεδο, όπως την υποστηρίζουν οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις, προϋποθέτει τη λειτουργία αγορών σε παγκόσμια κλίμακα χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση. Σύμφωνα με τον Γερμανό φιλόσοφο J. Habermas, μια τέτοια πολιτική δομή απαιτεί μακροπρόθεσμες κοινωνικές και πολιτιστικές διεργασίες. Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, οποιαδήποτε προσπάθεια για τη δημιουργία μιας υπερεθνικής ρυθμιστικής αρχής ενδέχεται να έχει ως αποτέλεσμα την παραβίαση των δημοκρατικών και εθνικών δικαιωμάτων.
Είναι προφανές ότι το «παγκόσμιο συμφέρον» που αναφέρεται εκπορεύεται κυρίως από τα συμφέροντα της Δύσης. Η συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτό το πλαίσιο φαίνεται να υποδεικνύει μια ταύτιση με τις πολιτικές των αναπτυγμένων χωρών του Βορρά, εγείροντας ερωτήματα για την ορθότητα αυτής της στρατηγικής. Η ερώτηση που προκύπτει είναι εάν υπάρχει κάποια εγγύηση για στήριξη της χώρας από αυτές τις χώρες, καθώς και αν η πολιτική αυτή υπηρετεί τελικά τα συμφέροντα μιας πολιτικής ελίτ αντί του ευρύτερου λαού.
Στις πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης αλλά και στις ΗΠΑ, η νεοφιλελεύθερη ατζέντα της ψηφιακής και πράσινης μετάβασης κυριαρχεί. Έχει διαμορφώσει ένα νέο μοντέλο που αναδιαρθρώνει τις σχέσεις κεφαλαίου και εργασίας, με επιπτώσεις για τον Νότο. Το γεγονός ότι και η κυβέρνηση της ΝΔ και η αντιπολίτευση αναγνωρίζουν την ίδια πολιτική κατεύθυνση προκαλεί ανησυχία και εγείρει ερωτήματα σχετικά με την αυθεντικότητα των προθέσεών τους.
Αυτή η ατζέντα ενδέχεται να μην υπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας, και η πραγματικότητα της πολιτικής κατάστασης, όπως εκφράζεται από τη συρρικνούμενη απήχηση της κυβέρνησης και την άνοδο της Ακροδεξιάς, αποδεικνύει ότι οι πολίτες αναζητούν εναλλακτικές προσεγγίσεις και λύσεις. Πηγή: ethnos.gr
